Ptaszyska

Dramatycznie zaczął się ten świąteczny dzień w naszym bezbożnym domu. Oglądaliśmy właśnie Wild Wild Country, kiedy usłyszałam jakiś niezidentyfikowany dźwięk. Ni to pisk, ni to wrzask. Zerknęłam za okno i zobaczyłam przelatującego nisko ptaka, a za nim jednego z naszych kotów – Nicka. Ptak poleciał, więc nie musiałam się zrywać, żeby ratować mu życie. Obserwowałam tylko Nickiego i widziałam, że trochę za dużo się oblizuje. Przyszedł potem do pokoju z czarnym piórkiem koło pyszczka. Kiedy wreszcie wyszłam na patio zobaczyłam, że wszędzie leżą czarne pióra. Krótkie, długie, puchate, lśniące… Nie mam wątpliwości, że ofiarą padł jakiś biedny kos. Odleciał, więc mam nadzieję, że ubytek piór nie był zbyt poważny.

Tymczasem te czarne pióra mogłyby być doksonałą metaforą tego, jak się czuję. A czuję się jakby skrzydlaty, czarny potwór siedział mi na sercu. Miejsca tam w klatce piersiowej nie ma za dużo, więc z takim ptaszyskiem dość ciasno. Chcę wziąć porządny oddech, bo czuję, że tego mi potrzeba, ale nie mogę, bo płuca nie mają miejsca, żeby się napełnić. Oddycham więc płytko i ciężko mi strasznie. Chciałabym móc jakoś wydrapać tego demona, ale to niemożliwe. Jeśli kiedykolwiek czuliście się podobnie to wiecie o czym mówię.

A komu się zdarzył kiedyś napad paniki, ten wie, że to jest dopiero jazda. Pierwszy, pełnoobjawowy atak zdarzył mi się zaraz po rozpoczęciu studiów, na stacji SKM w Sopocie. Nie polecam takich atrakcji. Pamiętam jak parę tygodni później usiłowałam zasnąć, ale wspomniany już czarny demon, nie pozwalał mi nawet na to. Myśli przyspieszały z każdą sekundą, tak samo jak bicie serca, i nagle miałam wrażenie, że dosłownie widzę siebie z góry. Leżałam na taniej, rozkładanej sofie, w pustym mieszkaniu w jednym z sopockich wieżowców. I pomyślałam sobie, że przecież drzwi zamknięte od środka i nikt mi nie przyjdzie z pomocą i, że najpewniej umrę tej nocy i znajdą mnie dopiero za parę dni, jak już zacznę się rozkładać. Nie pamiętam jak zdołałam się z tych myśli wyplątać i jakoś uspokoić. Teraz się z tego śmieję, no bo jak się nie śmiać, ale wtedy naprawdę widziałam już własny nagrobek.

Na szczęście nie miewam już takich stanów, nauczyłam się je kontrolować. Niemniej jednak ten skrzydlaty lęk czasem przylatuje i wije sobie gniazdo, nieproszony. Dwa razy próbowałam benzodiazepin. Pierwszego dnia zawsze był fajny odjazd, potem właściwie nie czułam żadnej różnicy, no i trzeba było lek odstawić ze względu na ryzyko uzależnienia. Próbowałam też różnych technik relaksacyjnych, u psychologa i w domu, próbowałam jogi, tai-chi. Wszystko właściwie na nic. Jest kilka rzeczy, które zawsze pomagają na krótką metę, ale nawet jeśli umysł jest spokojny, to ciało się buntuje. Zakończę naszym polskim no i co zrobisz? Nic nie zrobisz!

Dziękuję za uwagę, pójdę teraz walczyć z demonem, a jak się nie uda, to może moja wspaniała lekarka, coś we wtorek wymyśli.